ارتباط نسبت دور شکم به لگن با احتمال آسیب احشاء شکمی به دنبال ترومای بلانت

زمینه و هدف: تروما یکی از شایع ترین علل مراجعات اورژانس است. حدود 7 تا 10% از مرگ و میر ناشی از تروما به دنبال ضایعات داخل شکمی اتفاق می افتد. به نظر می رسد که نسبت بالاتر دور شکم به لگن بتواند اثر محافظتی در کاهش احتمال آسیب های داخل شکمی ایفا کند. مطالعه حاضر به بررسی ارتباط میزان وقوع آسیب های شکمی ناشی از ترومای بلانت با نسبت دور شکم به لگن پرداخته است. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی 222 نفر از مبتلایان ترومای بلانت شکمی مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان امام حسین (ع) تهران از جهت اطلاعات دموگرافیک، نسبت دور شکم به لگن و نهایتاً ارتباط آن با پیامدهای کلینیکی، پاراکلینیکی و تصویربرداری مورد بررسی قرار گرفتند. آزمون های کای دو و فیشر جهت آنالیز داده ها استفاده شد. یافته ها: اطلاعات دموگرافیک نشان داد متوسط سن مبتلایان 2/14 ± 7/28 سال و 8/74% از آنان مرد بودند. اقدامات آزمایشگاهی و تصویربرداری برای این سری از بیماران، تنها برای 13 نفر (5%) شواهدی واضح از آسیب احشاء و ارگان های داخل شکمی را نشان داد. در هر دو جنس هیچ گونه ارتباط معنی داری بین نسبت دور شکم به لگن با میزان وقوع آسیب های شکمی بر اساس نتایج نهایی حاصل از سونوگرافی، سی تی اسکن، آنالیز ادراری و لاپاراتومی وجود نداشت(05/0 p>). نتیجه گیری: به نظر می رسد ارتباطی بین نسبت دور شکم به لگن با احتمال آسیب شکمی به دنبال ترومای بلانت وجود نداشته باشد اما اظهار نظر قطعی در این مورد نیاز به مطالعات بیشتر دارد.